ava2014

موسیقی سنتی، به مجموعه‏ای از هفت دستگاه و پنج آواز، با نغمات و گوشه‏های داخل در آن‏ها گفته میشود که از دیرباز توسط موسیقی دانان ایران تکامل شده و به ما رسیده است. این هفت دستگاه عبارتند از: ماهور، چهارگاه، راست پنج گاه، سه گاه، همایون، شور و نوا، و آن پنج آواز عبارتند از: دشتی، ابوعطا، بیات ترک و افشاری که زیر مجموعه دستگاه شور هستند و بیات اصفهان که زیر مجموعه دستگاه همایون است. اما موسیقی پاپ، جزء موسیقیهای نوظهور است و مربوط به بعد از جنگ جهانی دوم میشود. این نوع موسیقی که به قول پیتر مانوئل، موسیقی دان معروف آمریکایی از بزرگ‏ترین حادثه‏های قرن بیستم میلادی بود، به زودی در میان اقشار مختلف مردم نفوذ کرد و یکی از پر طرفدارترین انواع موسیقی شد. موسیقی پاپ، در حقیقت ابتدای مردمی شدن موسیقی بود، از این جهت، عوارض عمومیت را نیز محتمل گردید و تبدیل به نوعی موسیقی مصرفی و کوچه بازاری و باری به هر جهت شد، علی الخصوص در کشورهای آسیایی مثل ایران، موسیقی پاپ به حد زیادی افول کرد و به ابتذال کشیده شد و چون مطابق با اصل غربی خودش نبود و سازگاری چندانی با موسیقی سنتی خودمان نداشت، از هر دو بازماند و به انحراف کشیده شد. لذا جز معدود آثاری که از موسیقی پاپ بر جای مانده است، الباقی آثار دقیق و جذابی نیستندموسیقی سنتی، به مجموعه‏ای از هفت دستگاه و پنج آواز، با نغمات و گوشه‏های داخل در آن‏ها گفته میشود که از دیرباز توسط موسیقی دانان ایران تکامل شده و به ما رسیده است. این هفت دستگاه عبارتند از: ماهور، چهارگاه، راست پنج گاه، سه گاه، همایون، شور و نوا، و آن پنج آواز عبارتند از: دشتی، ابوعطا، بیات ترک و افشاری که زیر مجموعه دستگاه شور هستند و بیات اصفهان که زیر مجموعه دستگاه همایون است. اما موسیقی پاپ، جزء موسیقیهای نوظهور است و مربوط به بعد از جنگ جهانی دوم میشود. این نوع موسیقی که به قول پیتر مانوئل، موسیقی دان معروف آمریکایی از بزرگ‏ترین حادثه‏های قرن بیستم میلادی بود، به زودی در میان اقشار مختلف مردم نفوذ کرد و یکی از پر طرفدارترین انواع موسیقی شد. موسیقی پاپ، در حقیقت ابتدای مردمی شدن موسیقی بود، از این جهت، عوارض عمومیت را نیز محتمل گردید و تبدیل به نوعی موسیقی مصرفی و کوچه بازاری و باری به هر جهت شد، علی الخصوص در کشورهای آسیایی مثل ایران، موسیقی پاپ به حد زیادی افول کرد و به ابتذال کشیده شد و چون مطابق با اصل غربی خودش نبود و سازگاری چندانی با موسیقی سنتی خودمان نداشت، از هر دو بازماند و به انحراف کشیده شد. لذا جز معدود آثاری که از موسیقی پاپ بر جای مانده است، الباقی آثار دقیق و جذابی نیستند

شادروان علی اکبر فراهانی 3 پسر داشت :

1.میرزا حسن که تحت تعلیمات پدرش نواختن تار و سه تار را به خوبی آموخت و با مهارت می نواخت .

2.آقا میرزا عبدالله

آقا میرزا عبدالله :

سال 1222 شمسی متولد شد-اصول اولیه موسیقی را نزد برادر بزرگ خود میرزا حسن فرا می گیرد و سپس از مکتب نا پدریش آقا غلام حسین ( مردی حسود و خسیس ) با رنج سختی فراوان بهره می گیرد. همین آقا میرزالله بود که دستگاهای موسیقی ملّی را مورد تجدید نظر قرار داد و با ادغام بعضی از آن ها در هم مقصّل و مستقل را پدید آورد.

و در اختیار همگان قرار داد و شاگردان بزرگی تربیت کرد علاوه بر فرزندانش باید از سیّد حسن خلییه میرزا مهدی خان صلحی و مهدی قلی هدایت میرزا نصیر فزصت شیرازی اسماعیل قهرمانی سید علی محمد خان مستوفی و سید مهدی دبیری- حسین خان هنگ حاج محمد مجرد ایرانی و ابوالحسن صبا نام برد بعد ها توسط همین شاگردان مثل: میرزا نصیر فرصت شیرازی مهدی قلی هدایت ردیف های استاد ( نت نویسی ) شد مدت 7 سال طول کشید.

1.مکتب اصفهانی ( ادیب خوانساری . بنان و تاج اصفهانی)

*موسیقی*

سنیه به سنیه برای ما ارث رسیده که بیشترین سهم و زحمت را برای حفظ و نگهداری

اشاعر آن مرحوم علی اکبر خان نوازده تار زمان قاجار در دوران ناصری و پس از آن

توسط او به آقا غلام حسین و آقا غلام حسین هم به عمو زاده های خود آقا میرزا عبدالله وآقا میرزا حسینقلی آموخت و از میان ایشان هم بیشترین سهم را شادروان آقا میرزا عبدالله استاد

( تار. سه تار) پدر استاد احمد عبادی نوازنده سه تار دارا است و پس از سالیان دراز با مهارت و کوشش های شبانه روزی که در کار موسیقی اصیل و سنتی متحمل شد موسیقی ایران را در هفت دستگاه: 1.ثور 2. خوا 3.ماهور 4. همایون 5. سه گاه 6. چهار گاه 7. راست پتجگاه . معمور امروز است. از خود به یادگار نهاد و با گشاده دستی و دلسوزی بیش از حد به شاگردان خود آموخت و دیگر باید از آفا حسینقلی . درویش خان.علیرضا خان چنگی.حسین خان اسماعیل زاده که از شاگردان وی بودند . نام برد.

زنده یاد کلنل علینقی وزیری به صورت رسمی و رایج خط (( نت )) را از اروپا به ایران آورد و پس از تاسیس (( هنرستان عای موسیقی )) شاگردان خود را با این پدیده جدید آشنا و تربیت کرد . خود و شاگردانش پس از او پایه گذار موسیقی جدید علمی و فنی ایران گردیدند و همین ها بودند کههمکاری هدهای دیگر علاوه بر آثار متعدد و مختلف نیز برنامه ها جالب و ابتکاری ( گلهای جاویدان -گلهای رنگارنگ- برگ سبز- شاخه گل- گل های صحرایی و ) علی اکبر فراهانی : نوازنده رقیب دوران قاجار مشهور به نوازنده خوب تار-نغماتی بسیار زیبا و نیکو ساخت که عارف در دیوان خود ار آن یاد کرده ولی متاسفانه آهنگی در دسترس نیست که ار آن بهره گرفته شود.آقا علی اکبر زیاد عمر نکرد و در جوانی دارفانی را وداع گفت.

موسیقی ردیف دستگاهی امروز ایران از دورهٔ آقا علی اکبر فراهانی (نوازندهٔ تار دورهٔ ناصرالدین شاه) باقی مانده است. آقا علی اکبر فراهانی به واسطهٔ میرزا تقی خان فراهانی (امیر کبیر) برای نشر موسیقی ایرانی به دربار دعوت شد. سپس این موسیقی توسط آقا غلامحسین (برادر آقا علی اکبر) به دو پسر علی اکبرخان به نام های میرزا حسینقلی و میرزا عبدالله، آموخته شد و آنچه از موسیقی باستانی ایران امروزه مورد استفاده تر و معروف تر است، دسته بندی موسیقی توسط این دو استاد در قالب مجموعه نواخته ها و آموزش هایشان است که به نام <<ردیف موسیقی>> نامیده می شود.

ردیف در واقع مجموعه ای از مثال های ملودیک در موسیقی ایرانی است که تقریباً با واژهٔ رپرتوار در موسیقی غربی هم معنی است. یک مجموعهٔ ردیف، مجموعه مثال هایی موسیقایی از هر کدام از گوشه های یک دستگاه است که بیانگر نسبت نت های مورد استفاده در آن گوشه و حال و هوای احساسی آن است.

گردآوری و تدوین ردیف به شکل امروزی از اواخر سلسلهٔ زند و اوایل سلسلهٔ قاجار آغاز شده است. یعنی در اوایل دورهٔ قاجار سیستم مقامی موسیقی ایرانی تبدیل به سیستم ردیف دستگاهی شد و جای مقام های چندگانه را هفت دستگاه و پنج آواز گرفت.

از اولین راویان ردیف می توان به خاندان فراهانی یعنی آقا علی اکبر فراهانی - میرزا عبدالله - آقاحسینقلی و. اشاره کرد. ردیف هایی که اکنون موجودند شامل ردیف میرزا عبدالله، ردیف آقاحسینقلی، ردیف ابوالحسن صبا، ردیف عالی علی اکبر شهنازی، ردیف موسی معروفی، ردیف دوامی، ردیف طاهرزاده، ردیف محمود کریمی، ردیف سعید هرمزی، ردیف مرتضی نی داوود و. هستند. امروزه، ردیف میرزا عبدالله، ردیف صبا، ردیف شهنازی و دوامی کاربری بیشتری دارند و بیشتر در مکاتب درس موسیقی آموزش داده می شوند.

موسیقی ردیف دستگاهی امروز ایران از دورهٔ آقا علی اکبر فراهانی (نوازندهٔ تار دورهٔ ناصرالدین شاه) باقی مانده است. آقا علی اکبر فراهانی به واسطهٔ میرزا تقی خان فراهانی (امیر کبیر) برای نشر موسیقی ایرانی به دربار دعوت شد. سپس این موسیقی توسط آقا غلامحسین (برادر آقا علی اکبر) به دو پسر علی اکبرخان به نام های میرزا حسینقلی و میرزا عبدالله، آموخته شد و آنچه از موسیقی باستانی ایران امروزه مورد استفاده تر و معروف تر است، دسته بندی موسیقی توسط این دو استاد در قالب مجموعه نواخته ها و آموزش هایشان است که به نام <<ردیف موسیقی>> نامیده می شود.

ردیف در واقع مجموعه ای از مثال های ملودیک در موسیقی ایرانی است که تقریباً با واژهٔ رپرتوار در موسیقی غربی هم معنی است. یک مجموعهٔ ردیف، مجموعه مثال هایی موسیقایی از هر کدام از گوشه های یک دستگاه است که بیانگر نسبت نت های مورد استفاده در آن گوشه و حال و هوای احساسی آن است.

گردآوری و تدوین ردیف به شکل امروزی از اواخر سلسلهٔ زند و اوایل سلسلهٔ قاجار آغاز شده است. یعنی در اوایل دورهٔ قاجار سیستم مقامی موسیقی ایرانی تبدیل به سیستم ردیف دستگاهی شد و جای مقام های چندگانه را هفت دستگاه و پنج آواز گرفت.

از اولین راویان ردیف می توان به خاندان فراهانی یعنی آقا علی اکبر فراهانی - میرزا عبدالله - آقاحسینقلی و. اشاره کرد. ردیف هایی که اکنون موجودند شامل ردیف میرزا عبدالله، ردیف آقاحسینقلی، ردیف ابوالحسن صبا، ردیف عالی علی اکبر شهنازی، ردیف موسی معروفی، ردیف دوامی، ردیف طاهرزاده، ردیف محمود کریمی، ردیف سعید هرمزی، ردیف مرتضی نی داوود و. هستند. امروزه، ردیف میرزا عبدالله، ردیف صبا، ردیف شهنازی و دوامی کاربری بیشتری دارند و بیشتر در مکاتب درس موسیقی آموزش داده می شوند.